Column Leading Doctors, ‘Tijdverdrijf’

Eefje de Vries is traumachirurg, ze schrijft over haar werk en de rest van haar leven.

Mijn zoon van 6 is in de ban van Harry Potter. Met een snelheid van 5 bladzijden voorlezen per avond werken we ons tergend langzaam door de serie heen.
In het derde deel krijgt Hermelien, een klasgenoot van Harry, een tijdverdrijver: een klein zandlopertje aan een ketting. Door het zandlopertje rond te draaien kun je een paar uur terug in de tijd reizen. De wat streberige Hermelien kan hierdoor het maximale aantal keuzevakken tegelijkertijd volgen: Waarzeggerij, Verzorging van Fabeldieren, Dreuzelkunde, Oude Runen en Voorspellend Rekenen.
De laatste tijd moet ik vaak aan de tijdverdrijver denken. Ik heb een geweldige (maar helaas tijdelijke) baan: in een groot stadsziekenhuis en level 1 traumacentrum, met een leuke groep collega’s. De enige prijs die ik betaal voor deze topbaan: ruim een uur reistijd.
Aan het eind van elke werkdag heb ik hetzelfde dilemma. Het werk is gedaan, maar eigenlijk wil ik nog even blijven om administratie af te maken en wat na te praten. Ik weet echter wat er intussen thuis gaat beginnen: Het Avondritueel. Mijn vriend (die gelukkig wel op de fiets naar huis kan) staat meestal alleen voor het minst leuke en meest hectische deel van de dag: 3 kinderen motiveren te eten, in bad doen en in bed leggen. Haast ik me naar mijn auto (om vervolgens tandenknarsend aan te sluiten in de file), zodat ik de jongens nog net kan voorlezen? Of laat ik het zitten, blijf nog even in het ziekenhuis en kom pas thuis als alles stil is en mijn vriend uitgeput op de bank ligt?
Als eerste weg van mijn werk en als laatste thuis: aan beide kanten tekortschietend. Je zou zeggen dat je op een gegeven moment leert om te accepteren dat je thuis afwezig bent ’s avonds en gewoon in het ziekenhuis blijft hangen tot de files verdwenen zijn. Toch lukt me dat niet; ik blijf me schuldig voelen en ik blijf uit alle macht proberen om op twee plekken tegelijk te zijn.
In haar essay ‘Je voelt zoals je denkt’ onderzoekt filosofe Miriam van Reijen de oorsprong en het nut van dit soort schuldgevoelens. Haar conclusie, deels gebaseerd op de ‘Ethica’ van Spinoza: het zijn niet-productieve overbodige emoties. Je maakt de enige keuze die je op dat moment kunt maken en het lost niets op om je daar vervolgens schuldig over te voelen. Of zoals mijn schoonmoeder zegt: ‘Ze kiest er toch zelf voor om zoveel te werken?’
Mooie filosofie. Nu nog even dagelijks toepassen. Wat mij een betere oplossing lijkt: een vaste baan! Zodra dat gelukt is koop ik het eerst beschikbare huis binnen een straal van 5 kilometer van het ziekenhuis, maar tot die tijd….
Stel je voor dat ik tot een uur of 18.30 op mijn werk zou kunnen blijven om alles af te maken en een beetje slap te ouwehoeren. Ik stap in de auto, draai een paar keer aan mijn zandlopertje en zie de tijd teruglopen naar 16.30. Helemaal relaxed rijd ik ruim op tijd voor het avondritueel mijn straat in.
Wie belt het Ministerie van Toverkunst even voor een tijdverdrijver?