Column Leading Doctors, ‘AIOS in the lead?!’

Merel Timp, huisarts in opleiding in Amsterdam sinds september 2019.

Bij mijn familie en vrienden sta ik erom bekend dat ik erg levendig kan vertellen over de dingen die ik meemaak. Na een kortstondige carrière op mijn 18e als columniste voor de Margriet, tsja op die leeftijd kennelijk toch nog niet de perfecte match qua doelgroep, heb ik een hele tijd niks meer geschreven. Toch is dat altijd blijven kriebelen en door deze column voor Leading Doctors kijk ik weer met een frisse blik naar mijn dagelijks werk en besef ik me hoe leuk en bijzonder het artsenvak is, elke dag weer.” 

AIOS in the lead?!

En dan word je gevraagd om een column te gaan schrijven voor Leading Doctors. Hartstikke leuk, maar ben ik eigenlijk wel een doctor in the lead? Als eerstejaars AIOS huisartsgeneeskunde voelt het vaak nog alsof de patiënten mij alle hoeken van de spreek(woordelijke)kamer laten zien.

Een betere invalshoek vanuit deze jonge dokter, leek mij daarom eerder: The struggles of being a AIOS. Oftewel: AIOS in the lead?! Zo gezegd zo gedaan, dat zal de rode draad worden door deze columns. Ik zal u de komende tijd vertellen over  bijzondere, grappige of confronterende momenten die ik samen met patiënten meemaak. Ik zal daarin beschrijven hoe ik pogingen doe “the lead” te nemen. Zodat iedereen zich weer even beseft dat ook ‘de dokter’ maar gewoon een mens is met twijfels en onzekerheden. Hopelijk zorg ik tijdens die zoektocht naar ‘the lead’ ook nog voor wat vermakelijk leesvoer, we’ve all been there (toch?!)

Een kenmerkend persoonlijk mankement is dat ik lijd aan (zelf gediagnosticeerde) smetvrees. Huisarts is hierdoor wellicht niet het meest ideale beroep op deze aardkloot voor mij. Menig familielid en vriend/vriendin is trots op wat ik allemaal overwonnen heb. Schilferende schimmel voeten die ongevraagd op mijn schoot worden gegooid (lichte heimwee naar de witte jas uit het ziekenhuis). Gehoest en geproest recht in je gezicht. Glaasjes over de datum chemisch multivitaminen vruchtensap die worden aangeboden braaf naar binnen werken uit beleefdheid. En ja, ik heb zelfs een vers gedraaide drol opgevangen – in mijn handen welteverstaan- tijdens mijn verpleeghulpstage (lang verhaal, intimi kunnen het inmiddels dromen). Door schade en schande ben ik wijs geworden. Eén van die wijze lessen die ik inmiddels heb geleerd: ‘Het liefste niet gaan zitten bij patiënten thuis’. Als het echt niet anders kan, dan wel subtiel op je jas of nog beter, op een niet-gestoffeerd meubelstuk. Nu is het helaas zo dat deze niet-gestoffeerde meubelstukken nogal schaars zijn bij de gemiddelde Amsterdammer op leeftijd waar ik vaak op huisbezoek ga. De gestoffeerde oude banken, stoelen, kussentjes en beddenspreien daarentegen vind je in overvloed. Het lot wilde dat ik tijdens een visite bij een breedsprakige bejaarde patiënt niet anders kon dan toch te gaan zitten op een gestoffeerde stoel. Mijn jas was me al uit handen genomen door een aandringende echtgenote (beginnersfout) en het huis was al wat, mild uitgedrukt, verwaarloosd qua schoonmaakwerkzaamheden. Ik had heus de vlekken op het zitvlak van mijn stoel wel gezien, maar zetelde mij toch dapper neer. Na een lang gesprek vroeg de patiënt tot slot: “Oh dokter, zou ik ook nieuw incontinentie materiaal kunnen krijgen, het is al een tijdje op, en mijn ontlasting loopt geregeld door mijn broek…”.

U begrijpt, de kleding die ik die dag aanhad is op 90 graden gewassen en 4 weken in gesloten zak in quarantaine geweest. Bij thuiskomst heb ik mezelf direct grondig met Dettol gereinigd en mij ziet u nooit, maar dan ook nooit meer zitten op een gestoffeerde stoel of bank. Is het raar een eigen klapstoeltje mee te nemen op huisbezoek? Dan houd ik in ieder geval onomstotelijk zelf ‘the lead’.