Leading Doctor van het seizoen Marijn Houwert

Gepubliceerd op: 30-06-2020

Ieder seizoen belichten we het werk van een arts waarvan wij vinden dat het een Leading Doctor is. Op die manier willen we artsen laten weten dat we grote waardering voor hen hebben en we hopen dat het anderen inspireert. We vragen ook of een Leading Doctor nog hulp kan gebruiken… misschien voelt iemand die dit leest zich geroepen om die hulp te bieden, zo ondersteunen we de Leading Doctor ook op immateriële wijze.

Dit seizoen is onze Leading Doctor: Marijn Houwert

We spreken elkaar medio juni 2020, het is vrijdagmiddag. Het gesprek is levendig en bevlogen, Marijn is een snelle denker en prater, met een duidelijke mening. Hij heeft een prettig gevoel voor relativeren en humor. Ik word vrolijk van zijn aanstekelijk enthousiasme, zijn niet-missie (daarover later meer) en zijn ideeën.

 

We praten over Stichting ZWIC, samenwerken met goede mensen, het belang van weten wat je niet kunt, ego’s in de zorg, schoppen tegen het systeem, ruimte creëren om je te blijven ontwikkelen, de mens centraal zetten in de zorg en nog meer…

Waar ben je deze tijd mee bezig?

Na de lancering van Stichting Zorg na werk in Coronazorg (ZWIC) heeft ons initiatief een enorme vlucht genomen. We hebben een prachtig bedrag om uit te keren maar nog niet iedereen weet ons te vinden. De Stichting is opgericht om mensen te financieel te ondersteunen die tijdens de zorg voor coronapatienten, zelf COVID19 hebben opgelopen en daardoor op de IC zijn beland of nabestaanden van zorgverleners die overleden zijn aan COVID19. We hopen mensen door die financiële ondersteuning een beetje ruimte te geven om echt te kunnen herstellen na COVID19 en alle gevolgen daarvan.

Hoe is het idee voor ZWIC eigenlijk ontstaan?

Het idee komt van Sander. Hij deed een operatie bij iemand met COVID19 en merkte dat er zorgen waren bij zijn collega’s over wat er zou gebeuren als zij zelf COVID19 zouden oplopen tijdens hun werk. Hij belde mij en we bespraken wat we hieraan zouden kunnen doen. Geheel tegen onze chirurgen-natuur in sliepen we er nog een nacht over. De volgende dag besloten we om een blog te schrijven voor Medisch Contact en daarna ging het los. Het idee werd een plan, we zetten de stichting op met behulp van heel veel bevlogen en goede mensen en er kwam media-aandacht. We hebben die maand daarna bijna als een 2-eiige eenling doorgebracht. Ondertussen ging ons gewone werk natuurlijk ook door. Laat ik hier nog een keer duidelijk vermelden dat het dus absoluut niet de Sander en Marijn show is, wij hebben een kickstart gegeven, we hebben de kans gekregen om met een club goede mensen samen te werken en daardoor is het wat geworden. Bovendien is het enorm gesteund door onze collega-chirurgen zodat wij er genoeg tijd in konden stoppen.

Waarom ben je eigenlijk de blogjes voor medisch contact gaan schrijven?

Het verbaasde me hoe we als specialisten met elkaar omgaan in het ziekenhuis. We zijn te veel bezig om elkaar te vertellen wat we wel en niet kunnen, we functioneren als eilanden en discussiëren over wie welk deel van het lichaam het best kan behandelen. Hoe moeilijk is het om samen, vanuit onderling vertrouwen te bekijken wat de beste oplossing is voor de patiënt? We zijn allemaal tot onze tenen gemotiveerd om goed werk te leveren, maar soms lijkt het alsof we meer bezig zijn om ons domein te beschermen dan samen naar constructieve oplossingen te kijken.

Na zo’n situatie schreef ik mijn verwondering van me af en stuurde het voor de gein naar Falco Hietbrink, mijn maatje. Hij belde 5 minuten later op, vond het een goed stuk en stelde voor om het naar Medisch Contact te sturen. Medisch Contact vond het interessant, plaatste het en vroeg of ik vaker wilde schrijven.

Je verbaast je over de cultuur in het ziekenhuis, hoe zou het eruit zien in jouw ideale wereld?

Dan hebben zorgprofessionals vertrouwen in elkaar. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard dus dat heeft tijd en investering nodig. Dan stappen mensen af van hun ego. Dat is ook iets waar ik me over verbaas. Ik zie wel eens mensen die uitstralen ‘ik ben een koning want ik ben chirurg’. Dat is toch raar? Het een heeft niets met het ander te maken. Mensen worden hun vak. Laten we daarmee ophouden en om ons heen blijven kijken wat er gebeurt in de wereld. Kijk met verbazing, behoud je nieuwsgierigheid, dat is verfrissend. Je moet je blik open houden, dan komt er ruimte in je hoofd en in de manier waarop je werkt.

Mijn grote voorbeelden zijn chirurgen die ruimte maken voor andere dingen in en buiten hun vak. Als chirurg zijn wij goed in een bepaald trucje, maar het gaat om het proces eromheen. De mensen die hun blik open houden realiseren zich dat. Dan is het trucje een middel op weg naar een ander doel: namelijk goede zorg voor de patiënt leveren en bijdragen aan zorgprocessen die kloppen.

Hoe doe je dat zelf? Hoe houd jij je blik open?

Dat is het voorrecht van werken in een academisch ziekenhuis. Ik heb tijd voor onderzoek en voor de opleiding. Het is de bedoeling dat ik over 1,5 jaar opleider wordt. Je kunt in de academie makkelijker ruimte creëren om verder na te denken over je vak en het vorm te geven. Ik vind het leuk om na te denken over efficiënt onderzoek doen met goede data en relevante uitkomsten voor patiënten.
In de opleiding vind ik het belangrijk om goede, all-round chirurgen op te leiden. Veel mensen in opleiding zijn vooral gefocust op opereren. Snap ik, we zijn ook ambachtslieden, maar als je alleen daarop focust gaan we het vak verliezen. Je moet echt goed leren kijken naar je patiënt. Praat met ze pre- en postoperatief, vervolg je patiënt, denk na over complicaties, heb kennis over atriumfibrilleren, electrolytstoornissen etc, kortom denk verder dan opereren. Zoom af en toe uit en kijk naar het geheel en dus ook de oorzaak. Daar wordt de patiënt echt beter van en jij ook. Blijf ook breder kijken dan chirurgie, doe bestuurservaring op, ontwikkel een visie over opleiden en onderwijs, houd je bezig met wetenschap (maar laten we niet alleen daarop selecteren – nog zoiets waarover ik me verbaas).

Ben jij eigenlijk op een missie?

Ik ben helemaal niet op een missie, ik wil dingen doen die ik leuk vind. Als je goed om je heen kijkt komen er genoeg verbazingen op je pad. Dan is het leuk om dingen te veranderen als het in je invloed cirkel ligt. Dat zijn er genoeg. Mijn lievelings manier om ergens iets in beweging te brengen is om heel hard te schoppen, te kijken wat er gebeurt en dan ook de handschoen op te pakken als er werk aan de winkel is. Het is daarbij fijn om samen te werken met mensen die dingen beter kunnen dan ik (dat zijn er een hoop trouwens) , ZWIC is daar een mooi voorbeeld van.

Ik denk namelijk dat het belangrijk is om te weten waar je niet goed in bent. Als je daar OK mee bent dan is het ook duidelijk wat je wel kan. Mijn moeder is gynaecoloog. Zij werd opgeleid door een vrouwelijke gynaecoloog – dat was uitzonderlijk voor die tijd. Die vrouw trad op als mentor van mijn moeder en na iedere dienst vertelde zij aan mijn moeder wat zij zelf niet goed had gedaan in die dienst. Ik denk dat zij op die manier wilde aangeven dat het bij het vak hoort dat dingen soms niet goed gaan, of dat je het anders had willen doen. Als je OK bent met waar je niet goed in bent, en dat kraakhelder hebt, dan kun je ook OK zijn met waar je wel goed in bent. Wij zijn ook gewoon mensen.

Het huidige wereldbeeld hangt aan elkaar van successen, volgens mij gaan we daaraan kapot. Laten we vooral naar de andere kant kijken. Je wordt rustiger als je met beide benen op de grond blijft staan en iets vindt van jezelf – positief en negatief – gewoon zoals het is. Het is niet erg om ergens niet goed in te zijn, dat is juist heel verfrissend.

Ik heb dat wel moeten leren. Vroeger was ik best een arrogante gast, de meeste dingen lukten me wel. Totdat ik erachter kwam dat ik niet zo goed was als ik dacht. Tegelijk waren er dingen in mijn persoonlijke leven die niet gingen zoals ik dat graag wilde. Gelukkig heb ik toen goede hulp gekregen in een coaching traject. Uiteindelijk was die periode denk ik heel goed voor mij.

Wat is er veranderd in de wereld als jouw niet-missie geslaagd is?

Dan geven we elkaar en onszelf meer ruimte. Dan zijn mensen makkelijker in staat om te zien waar andere mensen goed in zijn en dat vinden ze dan prima omdat ze niet van die grote ego’s hebben. In zorg kijken we dan echt naar de mens, zowel patiënt en zorgverlener. De mens staat dan centraal, we vertrouwen elkaar, werken samen naar constructieve oplossingen. Daar wordt de wereld echt beter van. Die financiën volgen dan wel, daar ben ik echt van overtuigd.

Hoe onderhoud jij je eigen vuur?

Je moet ruimte blijven creëren om je blik open te houden. Dat kost best veel moeite want het is heel makkelijk om altijd bezig te zijn met werk. Ik ben steeds kritischer met verdeling van mijn tijd. Ik vind het belangrijk om genoeg tijd te hebben voor mijn vrouw en kinderen. Als ik woensdag gewoon vader kan zijn, dan functioneer ik de rest van de week beter. Ik wil lichamelijk fit blijven dus ik zwem 2x per week. Ik vind het belangrijk om veel leuke dingen om te doen, vooral ook met mensen buiten het vak. En op dit moment praat ik eens in de 2 tot 3 weken met een coach die ik nog van het boksen ken, met hem zet ik mijn gedachten op een rij. Oh ja, en ik probeer de hele tijd nieuwe dingen te doen, daarom gaf het opzetten van ZWIC ook zo veel energie.

Wat of wie zou je nog kunnen helpen bij jouw niet-missie?

Ik hoop echt dat iedere zorgverlener weet van de mogelijkheden van ZWIC. Dus ik hoop dat mensen aan elkaar vertellen over ZWIC en elkaar erop attenderen als het nodig is.